Shamballa – bez emocji


Shamballa – kontrowersyjne słowo, które dzieli ludzi szczególnie w Polsce. Jedni je demonizują inni gloryfikują, ale ja nie zamierzam się zagłębiać w żadne filozofie, zalecać czy odradzać. Skupię się na faktach, które interesują mnie jako wyrobnika i myślę, że mogą się okazać pomocne tym, którzy są w rozterce.

Tajemnicza nazwa Shamballa pochodzi od nazwy Ukrytego Królestwa z mitycznych tybetańskich opowieści, którego mieszkańcy żyją w pokoju i szczęściu. Pradawne królestwo oświeconych ludzi z okresu złotego wieku, które później zostało schowane w podziemiach Himalajów jako siedziba mistrzów wojowników strzegących Ziemi przed atakami zła.
Pojęcie Śambala w sanskrycie oznacza rodzinę lub rasę istot, jest synonimem słowa Kula - rodzina, rasa, grupa, plemię, ród. Oznacza także pojazd służący do podróży.
Oczywiście łatwo uznać tego rodzaju legendę za jeszcze jeden mit o utopii. Ale można również spojrzeć na nią jako na wyraz głębokiej ludzkiej tęsknoty za życiem, które jest dobre, radosne i sensowne.
Któż nie chce takiego życia?
Według współczesnych myślicieli Shamballa istnieje nadal jako element dobra w człowieku, niezwiązany z żadną religią ani kulturą.
Na buddyjskich malowidłach przedstawia się ją jako niedostępne królestwo, oddzielone łańcuchem wysokich, śnieżnych gór i podzielone na osiem regionów. Łańcuch górski ma formę koła, a droga duchowa do Shamballi wiedzie przez dwanaście stopni pracy nad sobą i odkrywania siebie jako twórcy.
Dlatego klasyczna bransoletka podzielona jest na 8 lub 12 części, chociaż tylko nieliczni artyści trzymają się ściśle tej reguły. Jedynymi ważnymi elementami projektu są:
-bawełniany sznurek
- koraliki
- wiara w sens tworzenia piękna
- niepowtarzalność kompozycji
Natomiast sploty, węzły i supełki są charakterystyczne dla makramy - znanej od starożytności sztuki wiązania sznurków, bez użycia igieł, drutów lub szydełka. Technika wiązania przedostała się na cały świat ze starożytnej Asyrii i Babilonii. W średniowieczu stosowano ją głównie do ozdoby królewskich szat, w późniejszych wiekach wykonywano również pokrycia na łoża, sofy, fotele.
Geniusz kreatywności stojący za biżuterią Shamballa , staranność wykonania i wysoka jakość są podstawowymi cechami tych bransoletek. Nic więc dziwnego, że wykonane ze szlachetnych i półszlachetnych materiałów, metali i drewna od razu stały się zauważalne na rynku.
Ot, cała filozofia. Kto chce niech robi, kto chce niech nosi, a kto nie ten nie. Po prostu :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nie jestem przedsiębiorcą

Obraz
Nie jestem przedsiębiorcą.  Jestem zwykłym rzemieślnikiem – hobbystą, samozwańczym artystą.  Tworzę dla siebie i przyjaciół. Jednak wielu z moich artystycznych przyjaciół jest przedsiębiorcami. Wytwarzają oni istne dzieła sztuki, które potem próbują sprzedać, aby móc zwyczajnie żyć, kupić chleb, opłacić rachunki oraz kupić nowe materiały na kolejne wyroby. Niestety, nie dość, że rękodzieło zawsze było traktowane po macoszemu, to na dodatek rządzący w tym kraju odwrócili się do przedsiębiorców d*pą. Dlaczego ludzie kreatywni, zaradni i obrotni są karani za swoją pasję? Dlaczego ludzie, którzy nic w życiu nie osiągnęli odcinają powietrze tym, którzy mogliby ich wynieść na szczyty rozwoju gospodarczego? Jak można być takim ignorantem? Ach, tak, wiem, z zazdrości, zawiści i nienawiści, ale czy to od razu znaczy, że należy zostawić po sobie spaloną ziemię, a inteligencję wpakować w szare mundurki i kazać zapitalać w państwowym pegeerze dla wodza za sławną już miskę ryżu?
Czytaj więcej

Mam jedną rączkę „bardziej”...

Obraz
Poranki nie są domeną artystów, raczej wstają świtem koło południa, kiedy już wszystkie tkanki zdążą się mega wyspać i od razu można przystąpić do projektu. No, może tylko kawa, papieros i do dzieła. Inaczej ma się sprawa, gdy noc przesypiasz średnio jedną na trzy a pobudkę masz coś koło 7:00 rano. Tak było i tym razem ( w kółko to samo i dziwię się, że jeszcze nie przywykłam), więc średnio pogodzona, ale pogodzona, z sytuacją przemieszczałam się w kierunku czajnika, aby zrobić sobie kawę. Ci, co choć raz mnie odwiedzili wiedzą, że Slalom Gigant i Wielka Pardubicka to „mały pikuś” w porównaniu z tym jak należy się tu poruszać bez ryzyka utraty zrowia, palca tudzież głowy. Niestety nieprzytomna z niedobudzenia zapomniałam o wszelkich zasadach podnoszenia nóg i sterczący róg koca stał się mordercą mojej dłoni. Fiknęłam na jakieś 3 metry w przód po to, żeby ostatecznie wywinąć orła na kafelkach. Resztki instynktu samozachowawczego kazały mi bronić się przed nimi prawą ręką.
Czytaj więcej